Opgeleid als timmerman, met een bijbaantje in de catering van een attractiepark en uiteindelijk als sjorder in de haven beland. Dan zet je ladingen op schepen vast en loop je met een helm op over gladde vloeren in weer en wind. Wikipedia noemt het één van de fysiek zwaarste beroepen in de haven. Dan zal je er ook wel sterk van worden, misschien ook wel mentaal.
Want mentaal sterk komt Joey (32), niet zijn eigen naam, wel over. Vrolijk, spontaan, geïnteresseerd, betrokken…. Twee maanden binnen en een betalende gast die hier in Joey zijn beginweken was komen eten zei: “Zo, die is opgebloeid, hij heeft een veel opener blik en houding gekregen sinds de vorige keer dat wij hier waren.” Het gebeurt vaker dat zelfs onze gasten de ontwikkeling van vrijwilligers opmerken.
En opgebloeid istie. Joey komt van ver, wel gewoon hier uit de stad, maar op die dag, op dat schip dat het noodlot toesloeg, hij 5 meter naar beneden viel en in het ziekenhuis kwam, kon hij nog niet voorspellen dat dat de eerste dag zou zijn van een heel ander leven dat hij zou gaan leiden. Zijn been herstelde niet meer en hij werd voor meer dan 70% arbeidsongeschikt verklaard. Uiteindelijk was zijn relatie en zijn koophuis onhoudbaar en heeft hij dit in de crisisjaren ver beneden de aanschafprijs moeten verkopen. Envelop na envelop met slecht nieuws, wat hij er niet meer bij kon hebben, stapelden die enveloppen in nare kleuren en met enge logo’s zich steeds verder op. Bleef het maar bij een berg papier, maar enveloppen hebben inhoud en op die brieven stonden natuurlijk heel vaak euro- en mintekens en dreigementen. Bewindvoering kwam als opluchting, want dan zou de situatie in ieder geval niet meer erger worden en konden gesloten enveloppen een keer per week doorgeschoven worden naar iemand die ze wel wilde openen en er niet verder geflipt van zou worden.
Thuiszitten, niksdoen, minder leren roken met minimaal weekgeld, proberen toch lekker te koken of een taart te bakken met als één van de weinige vreugdes een lief nichtje. Immuun voor contactoproepen op je telefoon of de deurbel, gewoon niet reageren of opendoen. Altijd met pijn, behalve de drie maanden, dat je die zware pijnstiller achter elkaar mag gebruiken. Slapeloze nachten, dus doorslapend de dag in, raakte Joey vervreemd van de wereld. Ook zijn wereld van dichtbij werd een wereld van ver weg.
Tot die koude woensdagochtend dat hij het restaurant komt binnengelopen. Zijn handicap nog duidelijk zichtbaar. “Kan ik hier mee komen doen?” Dan start er altijd wel een gesprek van wie ben je en waar wil je naartoe. Het verhaal kwam er redelijk vlot uit met uiteindelijk de conclusie dat een eigen eetzaak toch wel een stille droom was. Afstandelijk in de eerste weken en steeds maar aan het wegen of die lui bij hotspot hutspot wel te vertrouwen zijn, zegt hij na twee weken:”die eerste middag dat jij mij zat te pushen om sneller klaar te zijn, dacht ik ‘Wat een mannetje joh!’ Ik was toen bijna weggegaan en nooit meer teruggekomen, maar dat bleek later toch allemaal wel mee te vallen.”
In week drie gedraagt hij zich al als mede-eigenaar van de zaak en spreekt al zijn collega’s aan het eind van een dienst bestraffend toe: ”Wij kunnen veel efficiënter werken en als iedereen zijn eigen zooi opruimt, dan werkt het voor iedereen veel prettiger, tot morgen!” Zijn ‘nieuwe collega’s kijken wel een beetje verbaasd, maar iedereen slikt het, want Joey heeft gelijk. In de weken die volgen zit de ene vriend na de andere en uiteindelijk zijn moeder, zus plus partner en lief, vrolijk nichtje bij ons in het restaurant. Ze verwonderen zich, zijn trots op hun Joey, die ze de afgelopen jaren hebben zien wegkwijnen en zich nu met reuzestappen terugvecht en aan zichzelf laat zien wie hij wel is, alsof hij het zelf ook vergeten was. Als zijn gasten het eten maar moeilijk kunnen betalen en ze dit uit de voorraad gedoneerde maaltijden krijgen, is Joey trots en dankbaar dat hij hier deel van uitmaakt.
Leuk met meehelpende kinderen, goed met collega’s en met zijn timmermansoog binnen een paar weken al 2 dagen laminaat wezen leggen bij een andere vrijwilliger in een deel van de stad, waar hij eigenlijk liever niet komt. Hij lacht en hij zingt en neemt een handje fruit mee om zijn ijsmachine thuis uit te proberen, om de andere dag binnen te wandelen en iedereen op passievruchtenijs te trakteren. Mooie taartjes, nette gerechten, keukeninzicht, kritisch en gewoon ook nog eens een fijne gast om om je heen te hebben. In zijn tweede week ziek naar huis gegaan, want dit dag- en nacht- en werkritme was hij al een tijdje niet meer gewend, lijkt hij nu sterker dan ooit sinds die ene laatste dag in de haven. Een logische volgende stap zou nu een koksopleiding zijn, om dichter bij zijn eettent te komen. Van een stageplaats is hij hier al verzekerd.
Ooit in een fysiek zwaar beroep, staat hier nu een mentaal sterke Joey, die het zich vaak allemaal anders had voorgesteld, maar allerminst uitstraalt dat hij een slachtoffer is. Hij is opgebloeid en staat al voor starttijd met zijn kokskleren aan in de keuken. De keuken was eigenlijk vol toen hij als vrijwilligers aangenomen werd voor 1 dag in de week. “Maakt me niet uit of er morgen genoeg te doen is, ik kom gewoon toch, want anders zit ik thuis niets te doen en dat wil ik vanaf nu zo weinig mogelijk meer doen.”
geef hotspot hutspot lucht voor meer mooie verhalen :https://www.whydonate.nl/fundraising/doneer-lucht-aan-het-eind-van-je-geld-een-stuk-maand-tekort/nl
