aan alle vrijwilligers en oud-vrijwilligers van hotspot hutspot :

in de meer dan 10 jaar dat hotspot hutspot bestaat hebben we altijd verhalen verzameld over vrijwilligers die uit de shit kwamen en hun leven weer op de rit kregen. en nu hebben we een nieuw plan! een heus muziekalbum opnemen. dat doen we professioneel, maar jij mag meedoen: met je verhaal, met je stem of anders..

wil jij jouw verhaal vertellen, en daar een nummer van laten maken? of op een andere manier nieuwsgierig?

maandag 24 juli om 11:00 bij hotspot hutspot krootwijk vertellen we je graag meer over de plannen, en horen we graag van jou. kom je?

aan anderen: we zijn nog op zoek naar professionele medewerking, financiering en meer, bel gerust met bob@hotspothutspot.nl 06-51810675 . vertrouw me , het wordt goed! #impact

dit project is een gezamenlijk idee van jazzpianist henri noorlander, hanneke schuit, en hotspot hutspot.

een verhaal van chanel over hotspot hutspot lomba, wat is jouw verhaal?

Mooi man! En wat een ruimte. Samen met bob loop ik over de begane grond van de jan Meertens flat. Ruime keuken, een koel en vries cel, maar ik word eigenlijk pas echt gelukkig als ik de prachtige vleugel zie staan. Even uit proberen….. een beetje ontstemd, maar prima te doen. Als ik na een paar minuten weer op sta valt me op dat ik meer mensen zie als even daarvoor. Er zal wel niet zo heel vaak op gespeeld worden dan, want zo goed ben ik niet. 

stagiair bij hotspot hutspot, ben ik. En onder de indruk van wat hotspot hutspot doet.  Het loopt allemaal ff anders dan dat ik gedacht had, nadat de chef op Lomba, in onze porto cabin-locatie uitviel, een paar straten hier vandaan mocht ik het proberen te fixen! Toffe uitdaging! Na 3 weken huilend thuis komen van vermoeidheid, en nieuwe situaties die ik eerst met nico moest bespreken, omdat ik het de volgende dag echt beter wou doen. Pas als ik dacht dat ik een oplossing had kon ik gaan slapen. 

Op lomba groeien we eigenlijk een beetje uit onze voegen, en op onze plek moet ook een keer gebouwd gaan worden, dus ons bestaan is niet persee zeker. We zijn blij met het aanbod om in de jan Meertensflat te trekken. De brasserie die er nu is, kan niet meer rondkomen, hoewel de gefrituurde vis, de patat met appelmoes, en de biertjes tijdens de avondjes klaverjassen daar volgens mij best in de smaak vallen. Blijkbaar net niet genoeg.  

We zitten wel een beetje te prakiseren, hoe dat nou allemaal moet…. We zijn  gewend 3 dagen van 3 tot 9 open te zijn…. Maar in de flat zijn mensen gewend in de middag warm te eten, er is ook nog een behoorlijk clubje mensen die de hele dag dagbesteding doen met elkaar, in afwachting op een verzorgingtehuis. 7 dagen in de week kroketten verkopen zie ik alleen echt niet niet zitten. Maar goed, we gaan alle doordeweekse dagen wel open! voor de bewoners is half gare broccoli, vreemde groentensoorten en geen alcohol meer schenken al een te grote verandering, laat staan dat we ook nog eens maar 3 dagen in de week open zijn.

Ik ben er elke dag bij. De bewoners die dag besteding volgen willen graag nog hun eigen maaltijden uit de vriezer. Die maken we natuurlijk met liefde klaar, al houd dat niet meer in dan de oven aan zetten en een bakje er in te schuiven. 

Dat we geen alcohol hebben brengt hier en daar wat problemen met zich mee. Bob kan best duidelijk zijn, en ik snap ook heel goed dat we geen alcohol schenken, we willen veilige plek zijn voor de kids, vrijwilligers en stagiaires zijn die met ons mee koken, en dat lukt niet met alcohol. Een meneer die aardig beschonken ruikt stampt het restaurant binnen, gaat zitten, haalt een flesje jenever uit zijn binnenzak, en met een klap staat ie op tafel….Ongeveer een uur geleden heeft bob aan hem uitgelegd dat er geen alcohol meer geschonken word. Eigenlijk zou ik deze meneer liever negeren, want bob is net vertrokken, maar hij doet dit zo opzichtelijk dat ik er wel iets van moet zeggen… met mijn 22 jaar, gaat dit wel met enig lood in mijn schoenen, maar ik weet dat er op dit moment iemand herstellende van een alcoholverslaving in de keuken staat. De meneer reageert niet boos, eerder agressief. Toch ga ik op mijn strepen staan, ik laat me liever niet kennen! Ik bel straks bob wel.

Normaal werken we met elke week een wisselend 3 gangen menu, waarbij we de meest vreemde combinaties die toch net echt wel bij elkaar passen op een creative manier uitserveren. Dit valt bij de gemiddelde bewoner natuurlijk niet helemaal geweldig, dus serveren we elke dag naast ons 3 gangen menu ook een daghap uit, die toegankelijk is en gezond. Het is even aan elkaar wennen, maar al snel hebben we het best heel gezellig met elkaar. 

Ik ben er om 9 uur, zodat de mensen van de dagbesteding er ook in kunnen, heb tussen de bedrijven door, best vaak tijd voor een liedje op de piano. Mevrouw Flik, is 1 van de dames die dagbesteding krijgt. Ze at vroeger, toen ze nog wel wou eten en niet zo dement en chagrijnig was, best regelmatig met haar dochter bij hotspot hutspot. Nu, weet ze überhaupt niet meer wat hutspot eigenlijk is. Mevrouw flik was vroeger lerares, en piano spelen deed ze graag. Net voor dat de oven zoemt dat haar eten klaar is, spelen we samen op de piano. Ik zie lichtjes in haar ogen, en ze verteld voor het eerst, heel duidelijk een verhaal, waarbij ik geen bijna geen aandacht meer heb voor de rest van de wereld, OJA eten. Ik serveer de maaltijden aan de dames, en schotel mevrouw flik haar mini portie voor, want eten doet ze toch niet. Tot mijn verbazing pakt ze zelf een vork, er terwijl ze verder vertelt over vroeger peuzelt ze in no time haar maaltijd naar binnen. De weken die volgen probeer ik voor het eten tijd te maken, om samen met haar wat piano te spelen. Ik word er blij van als ze niet boos word als ze iets moet eten. 

De avond nadert, de tafels zijn ingedekt.. we hebben het 1 en ander veranderd om het gezellig te maken. Adri en Sonja schuifelen binnen, vanaf dag 1 zijn ze van de partij, en tot nu toe hebben ze nog geen dag gemist. Ik sta in de keuken en hoor opeens een hoop getetter. Adri zijn tafel is verplaatst, en Adri is nu echt heel erg boos. Heel dichtbij hem kan ik niet komen, want naast een hoop boze woorden, vliegt het speeksel ook in het rond. Gasten kijken verschrikt om. Ze waren blij voor ons, met deze verhuizing. Maar dit vinden sommige toch wel een beetje vreemd. Adri bedaard niet totdat zijn tafel weer terug staat. Ik kijk rond, en zie dat de enige tafel die lijkt op die van “adri” bezet is met 2 vaste gasten van onze oude locatie. Ik loop naar ze toe en leg de situatie uit. Zonder nadenken staan ze op, tillen de tafel naar zijn oude plek, nemen hun bord mee naar een andere, en eten rustig verder. Adri is tevreden, maar toch hebben we samen nog wel een stevig gesprek dat we dit niet nog een keer zo gaan doen. Toch gebeurd dit nog wel een paar keer, om de onnozelste dingen, maar nadat ik op de grond ben gaan liggen schreeuwen als een kleuter in een vol restaurant, is het een hele poos rustig, ja sorry, ik weet het soms ook ff niet. 

Een uur later valt er een kat naar beneden. Deze leeft nog net, maar de eigenaar die op de 6e woont, heeft geen vrienden of auto, dus racen we samen snel naar de dierenarts. 

Ruud, een man van rond de 60 is inmiddels al een paar weken om de dag langs geweest om bier te bestellen. De ene keer praat hij anders dan de andere, maar dronken lijkt hij niet altijd. Vanavond, het restaurant zit vol. Ruud stapt binnen, hij is er klaar mee, hij wil bier. Ik vertel hem dat zelfs als ik het hem zou willen geven, ik het niet had, en dat het niet mocht. Ruud schuift zijn rits naar beneden, frommelt zijn geval uit zijn broek, kijkt een beetje moeilijk en plast half over mijn schoenen de vloer vol. Vol verbazing blijf ik eigenlijk iets te lang staan…. Maar als de geur mijn neus bereikt, en ik de blikken van de gasten in mijn rug voel, reageer ik. Ik zeg ruud om weg te gaan. Dit is hij alleen helaas niet van plan, totdat ik naar de politie bel. Verdwenen is hij. Ik ruim zijn meuk op en ga verder met mijn werk. De komende 2 jaren gaat het verhaal van ruud zich uitbreiden, inclusief bedreigingen en mishandelingen van ruud naar een bewoner, die we natuurlijk keer op keer opvangen, en veel gesprekken mee voeren

De tijd verstrijkt. dagbesteding is geen budget meer voor. Veel activiteiten stoppen. klaverjassen, samen zingen,   wekelijkse samenkomsten en praatclubjes stagneren vanwege geen budget. Maar ik denk dat we er vanzelf wel wat leuks van gaan maken.  Tijd om dingen te bedenken heb ik eigenlijk niet zo. Vorige week kwam er een naakte vrouw de lift uit die niet meer wist waar haar huis was, Gisteren stond er een mevrouw in het restaurant te schreeuwen dat de Duitsers haar man hadden meegenomen, en vandaag moet ik eventjes heen en weer naar Barendrecht om een rollator op te halen voor een bewoner die echt niet meer kan lopen, en vanaf het begin altijd gratis bij ons eet omdat hij niet eens geld heeft voor een broek zonder gaten, of laat staan een wasmachine zodat die broek iets minder stinkt, bijna net zo als de  openbare wc’s die bijna elke dag besmeurd zitten onder de uitwerpselen, na een paar weken steen, papier, schaar spelen, om maar niet de wc’s te hoeven schoon maken, en gasten die na een toiletbezoek met een behoorlijk zuur gezicht het restaurant weer in lopen, word er besloten dat ze maar beter op slot kunnen. De sleutel leggen we dichtbij de ingang, zodat iedereen er nog wel gebruik van kan maken.. 

Ik loop mijn afsluit ronde, draai de deur dicht en tref in de gang een huilende mevrouw, die geen Nederlands spreekt. Na een hoop gebaren en onmachtkreten kom ik er achter dat zij zichzelf buiten gesloten heeft. Ik bel met de nooddienst, want er is hier op locatie niet vaak iemand aanwezig om dit soort zaken op te pakken, sta 27 minuten in de wacht… na een uitleg van mijn kant krijg ik te horen dat de mevrouw het echt zelf moet uitleggen, vanwege avg en een slotenmaker morgen beschikbaar is voor ongeveer 200 euro. Ik besluit om samen met een buurman, het bovenste gedeelde van de deur met beitels op te tillen en open te draaien  zodat de deur open kan. De buurman heeft dit inmiddels al vaker gedaan dan hij op zijn handen kan tellen. De deur is open, maar als we binnen komen, ruik ik een geur die ik niet thuis kan brengen. Als ik de koelkast open trek, merk ik op dat de middelde overleden koe na een week minder stank afgeeft als deze….. de stroom is eraf, en de mevrouw krijgt het door de taal niet regelt. Ik bel de slotenmaker af, haal een verleng snoer, en leg vanaf de overbuurman een lijntje, zodat deze mevrouw tv kan kijken, want dit blijkt haar enige wens te zijn. De koelkast boeit niet. 

Ik heb inmiddels mijn rijbewijs, dat is fijn. Want die ander half uur met de bus naar huis na 12 uur aanwezig zijn op Lomba word soms drie uur omdat ik in slaap val. Ik ben van ochtend even naar school geweest, maar ben weg gegaan zodra het kon. Werken vind ik leuker. Als ik aan kom rijden zie ik 2 mensen naar de grond kijken.. ik zet mijn auto weg, en loop er na toe. Er ligt een hoopje kleren en vlees, en aan het weg stromende bloed te zien, ligt dat hier nog niet zo heel erg lang. Het is mo, de jongen die af en toe wat gitaar komt spelen, en een koekje bietst. Ik loop gauw naar binnen om een zeil te zoeken, want inmiddels steken er al behoorlijk wat koppen uit de ramen boven. Als ik terug kom is er al politie gearriveerd en staat er gelukkig een tent omheen. Ik ga gauw weer terug naar binnen, de vrijwilligers en bewoners die in het restaurant aanwezig zijn, zijn ontdaan. Ik probeer de juiste dingen te zeggen, en de ruimte te geven, zodat mensen hun ei kwijt kunnen. We hebben zelf momenteel een meisje als vrijwilliger die worstelt met suïcide gedachten, het is belangrijk om nu juist te handelen. Dat ik zelf misselijk ben van wat ik net gezien heb laat ik even voor wat het is. Ik bel straks bob wel. De voorkant can de flat is afgesloten, de mensen met rolstoelen en scootmobielen kunnen niet naar binnen. Ik haal ze naar boven met de goederenlift (sorry huismeester, ik weet dat er geen mensen op de lift mogen). 

In de avond breng ik de vrijwilliger naar huis, van wie zijn fiets erg dichtbij de plek stond waar mo neer gekomen is. De reinigingsdienst in inmiddels bezig om alles schoon te spuiten. De volgende dag hoef ik voor het eerst geen sigaretten pakjes of lege blikjes bier mee naar binnen te nemen om weg te gooien. 

terwijl ik:

Bewoners die aanmaningen van hun huisbaas krijgen maar de taal niet snappen, net zoals als ik de hunne, toch help oplossen,

mensen in psychoses die niet meer weten waar ze wonen, via via ik thuis kan brengen,

alcoholisten die niet meer in het restaurant kunnen, toch hun (gratis) maaltijd van me krijgen, 

autisten die er achter komen waar ik woon, en in de gang toch heel graag met me willen zoenen, en ik het gewicht amper van me weg kan drukken, 

jongens die scooters stelen weg gestuurd worden. 

 lachgas gebruikers gevraagd worden om dat ergens anders te doen, 

dealers van harddrugs hun kenteken noteer, en doorgeef aan de politie,

7 dagen in de week gezonde maaltijden bereid en rond breng in de flat omdat door corona velen hun huis niet uit durven en de laatste maaltijd die gebracht moet afkoelt, ik toch even blijf staan voor een praatje, omdat de ogen van mevrouw nog leger kijken dan gister.  

Toch even ga checken het goed gaat met meneer, omdat hij nooit later dan 17.30 komt eten, en hem op de grond naast zijn rollator aantref

Legt iemand  een financieel waarde op wat we doen. Helaas kunnen we die niet betalen. Want tijd om geld te verdienen hebben we op deze locatie niet. 

heb jij ook een verhaal over hotspot hutspot ? bob@hotspothutspot.nl

Hoe hotspot hutspot hoop geeft

We laden samen de lege kratten in die terug gaan naar de leveranciers van hotspot hutspot. Dagelijks worden de reststromen opgehaald bij verschillende supermarkten in Rotterdam, waarvan hotspot hutspot weer maaltijden bereidt. Maaltijden voor de bewoners van de Jan Meertensflat, voor het wekelijkse driegangen diner. Maar ook voor de dagelijkse hap die bij zo’n 70 mensen worden bezorgd die anders gewoon geen eten hebben. 

Onderweg naar Rotterdam-Noord vertelt hij zijn verhaal. Open en eerlijk waar hij vandaan komt. Hoe een traumatische ervaring aanleiding was voor het ontstaan van ernstige verslavingsproblematiek. Ik vraag hem hoe dat was voor hem, die periode waarin alles draaide om zijn verslaving. Hij vertelt er over als een periode waarin nog maar één ding belangrijk was en slechts één ding telde. Hoe verslaving je compleet in je greep houdt, tot het moment dat hij gewoon echt niet meer verder kon en eigenlijk niet meer wilde (kon) leven. Terwijl hij dit vertelt zie ik een jongeman naast me zitten die behendig de auto tussen het verkeer manoeuvreert met een gezonde kleur op zijn wangen. Die ondanks zijn nog dagelijkse gevecht een overwinnaar is en weer perspectief kan zien. 

Inmiddels is hij al langere tijd clean en bijna dagelijks bij hotspot hutspot te vinden. Hier draagt hij bij aan de missie van hotspot, werkt hij aan zijn herstel en oefent hij in nieuwe situaties naast het programma wat hij volgt. Ik vraag hem: “Wat is het belangrijkste dat hotspot hutspot jouw heeft gebracht?” Hij denkt even na en antwoord dan vastberaden: “Vertrouwen en hoop.” En hij vervolgt: “Hier mag ik zijn wie ik ben en ondertussen draag ik mijn steentje bij.”  Hij zit het liefst in de auto, onderweg naar leveranciers. Het brengt hem een gevoel van vrijheid, maar ook verbinding met anderen. Want zegt hij, dat is essentieel, in contact blijven met anderen.  En als het even niet zo lekker gaat, dan mag dat ook. Dan is er een luisterend oor, dan is er altijd iemand voor wie je je even niet groot hoeft te houden. 

Inmiddels hebben we een paar kratten ingevroren vlees opgehaald bij Albert Heijn en boodschappen gedaan bij de Lidl, omdat we toch een paar ingrediënten missen. Eenmaal terug bij hutspot sorteren we de ontvangen vleespakketten en bergen ze op in de vriezer. Voor vandaag is de voorraad weer aangevuld en kunnen we tevreden zijn over het resultaat. 

En wat morgen brengt? Wel dat is ook de kracht van hotspot, dat zien we morgen wel weer.  

#kleinrdam

tekst: joke bijl plaatje: @gewoonbob

klein rotterdam: chefkok

tekst: joke bijl beeld:gewoonbob

Chefkok

Ooit werkte hij als chefkok in gerenomeerde toprestaurants binnen de Arabische wereld. Diploma’s had hij niet behaald, maar inmiddels wel al 25 jaar ervaring in de keuken. Hij had het vak in de praktijk geleerd. Vijf jaar geleden ontvluchtte hij met vrouw en kinderen zijn door oorlog geteisterde land. Op zoek naar een nieuw bestaan voor zijn kinderen. 

Samen gaan we aan de slag deze morgen, Ali en ik. Ik zie hem behendig zijn mes slijpen en volg zijn bewegingen om de kunst af te kijken. We gaan pasta bologese maken en daarvoor moeten heel veel paprika’s gesneden worden. Hij doet mij voor hoe ik dit op een handige manier kan doen en zo raken we in gesprek. Via zijn persoonlijke netwerk is hij bij hotspot hutspot terecht gekomen. Een schot in de roos. 

Inmiddels kan hij zijn passie voor koken weer kwijt, nadat hij door gezondheidsproblemen uit de running is geraakt. Langere tijd werkte hij in Nederland tussen andere Arabisch sprekende mensen. Daardoor sprak hij op zijn werk nauwelijks de Nederlandse taal vertelt hij mij. Hoewel hij zich inmiddels goed verstaanbaar kan maken ondervindt hij hierdoor toch problemen bij het vinden van nieuw werk. En dat taalprobleem daar wil hij aan werken. Nu is hij bijna dagelijks te vinden in het restaurant in de Jan Meertensflat. Hier kan hij naast het uitoefenen van zijn vak ook werken aan het verbeteren van zijn Nederlands.

Maar Ali komt niet alleen om te leren, hij levert ook een belangrijke bijdrage aan het restaurant als kok. Zo deelt hij zijn recepten vanuit zijn eigen ervaring en cultuur. Op die manier krijgen de bewoners van de Jan Meertensflat meer dan eens een overheerlijk menu uit zijn hand. Vol passie legt hij uit wat hij bereidt en vertelt hij me over zijn eigen eetcultuur. En als kers op de taart mag ik zijn creaties proeven en zet hij een overheerlijke maaltijd voor mijn neus.  Met enige ontroering proef ik zijn maaltijd en ik kan niet anders zeggen dan dat deze man met recht een topkok is. Dank je Ali, het was me een genoegen. #kleinrotterdam

lees hier meer verhalen over onze vrijwilligers

Want jij hebt geen probleem, heel veel systeem heeft een probleem met jou!

Daar komt hij aangelopen met zijn moeder. Moeder druk bezig met haar jongste dochtertje. Hij zijn hoofd gebogen, zijn pet diep over zijn ogen. Bang voor wat er komen gaat.

Ferry, niet zijn eigen naam, 9 jaar oud, loopt bij hotspot hutspot rond, overdag, een paar dagen in de week. Een kind vol medicijnen. Ferry gaat niet naar school, ze “kunnen hem niet aan”. Zit al maanden thuis.

Wijkteam, meneren en allemaal mevrouwen die over je praten alsof je een probleem bent: niemand die hem wil en zijn vaste contactpersoon bij het wijkteam heeft een nieuwe baan, dus moet hij weer een nieuwe mevrouw gaan vertrouwen, die natuurlijk eerst weer allemaal vragen heeft. En een school die een zorgplicht voor je heeft, heeft het waarschijnlijk vaak veel te druk met andere casussen en een stakinkje hier of daar.

Welkom bij hotspot hutspot, wij kunnen altijd wel iets verzinnen als alternatief voor thuiszitten. Onderwijs in de praktijk, leren in het echie, hup de keuken in. Daar hebben we alleen efficiënte systemen voor nodig, zoals veel contact met ouders en als er morgen iemand anders de leiding heeft, dat wij je dat dan alvast even vertellen.

En wij zien ook wel dat Ferry op school voor een uitdaging zal zorgen, want soms is hij onverklaarbaar niet te porren en laatst werd hij dus onvoorspelbaar boos. Heel boos. En dat mag van ons, maar dan moeten we wel een plan hebben wat we dan gaan doen als je boos bent: Je veilige plek opzoeken om jezelf te herpakken, of na een telefoontje met je ouders naar huis, weg uit de situatie die je zo boos maakte. En zo leren we continu bij en maken we in alle drukte soms ook weleens een foutje. Boos ging een stoel omver en Ferry ging niet naar huis. Voor hem niet leuk, voor ons niet leuk. Uiteindelijk kwam vader hem halen. “Gelukkig” had iedereen die langskwam wel een mening over hoe we je aan moesten pakken, alsof het er met een pak rammel wel uit zou gaan. Joh, hou effe allemaal je….

En nu zitten we dus met hem en moeder aan tafel. Het gesprek gaat eigenlijk al snel over hoe blij we met hem zijn en hoe hij beter in de keuken wordt. Zijn pet gaat langzaam steeds hoger staan en we zien eindelijk zijn ogen weer. Van die mooie, die al teveel hebben gezien en te vaak hebben gehuild.

Ja, dat had je niet verwacht hè, kleine vriend? We weten toch al dat er van alles aan de hand is en dat er allemaal mensen, hoe langzaam dat ook gaat, bezig zijn om te proberen weer zon op je weerbericht te laten verschijnen. En als we dan toch je ogen weer zien, kunnen we het ook nog even hebben over wat er misging. En als we dat dan niet kunnen achterhalen, weet je wat, we gaan gewoon voor die nieuwe kans, waarin jij weer als een plaatje met die grote stoere stagiaire naast je lol hebt en mooie broodjes aan het maken bent en wij vrolijk en blij van je worden. Ben je nou toch nog een keertje boos, dan hebben wij rustige plekjes of ga je gewoon naar huis, voordat dingen uit de hand kunnen lopen en beginnen we een volgende dag weer opnieuw.

Dan kunnen we dit gesprek afsluiten met high-fives en gaan wij ook weer een rondje bellen om aan de kooien van het systeem te rammelen <de Kinderombudsman leest ook al mee>, zodat jij straks weer naar school kan.

Want jij hebt geen probleem, heel veel systeem heeft een probleem met jou.

Jij hebt talenten en kansen in een veel te ingewikkelde wereld.

Komt wel goed joh, Ferry!

in #kleinrdam willen we laten zien, hoe hotspot hutspot werkt met al die mensen die niet zo lekker meestromen in het systeem, jong en oud, overal vandaan. ons doel is al deze mensen gelukkiger te maken, en te ondersteunen om hun dromen te realiseren. lees er hier meer

Te diep in de snijplank gekeken.

Leuk Noord Hollands dorp. Welstandsfamilie, horeca-opleiding en uiteindelijk tussen de sommeliers-top van Nederland. Dan ben je heel goed met wijn en weet je als geen ander welke wijn bij welk gerecht lekker is. Daar kun je dus prijzen mee winnen als je een specialist bent.

In die kring verkeerde Robert (27), niet zijn echte naam, een tijdje. Totdat hij zich verloor in de schaduwzijden van donkere hoeken achter in de keuken, waar de kleur snijplank niet meer uitmaakte voor het energiemiddel dat daarop in lijntjes lag om hard aan te ruiken. Lange dagen, doorgaan, korte nachten, doorgaan, oppeppen, oppeppen. Robert stond op grote hoogte en kon dus door de verkeerde verleiding en een nare verslaving hard vallen. Geen bord voor zijn kop, maar een muur om hem heen, waardoor anderen hem ook niet vingen. Als je een hele tijd valt, dan is de landing harder.

Problemen met relaties, geld, huisvesting, gezondheid. Maar als je door kan met je werk en er altijd wel een lijntje te halen valt, dan is de landing van de val nog niet gekomen.

De grootste klap kwam toen Robert, inmiddels wel naar een kliniek toe gekletst, brieven begon te krijgen. “Ik wilde wel geholpen worden, maar nog niet echt loslaten de manier waarop ik leefde”  Tot die brief van een van zijn beste vrienden de landing inzette. Zonder landingsgestel brak Kevin toen. Hij kreeg woorden van verdriet te lezen, van iemand missen die naast je leeft, maar zichzelf niet meer is. Hoe Robert hem bedrogen had en ga maar door met voorstellen hoe je iemand pijn kan doen, die anders toch eigenlijk niet meer met je om wil gaan.

Als veel vaker komen vrijwilligers bij hotspot hutspot van ver. Robert dus ook, zo blijkt uit bovenstaande. Via een organisatie die Robert opving toen hij de kliniek uitkwam, kwam Robert als vrijwilliger bij hotspot hutspot terecht. Een Noord Hollandse jongen die eindelijk weer aan pure gezonde producten kon gaan ruiken.

The only way is up, is je richting als je vanuit het dal komt.

Bij hotspot hutspot kreeg zijn rode kuif weer glans en kwam er uiteindelijk een hipsterbaard bij. Begonnen als vrijwilliger met een theedoek, een snijplank en een mes, merkte iedereen wel, dat Robert meer betrokkenheid in zich had, dan alleen het uitvoeren van instructies als hulpkok. Leidinggeven was een hele tijd nog spannend, maar voorzichtig pakte hij af en toe een dienst op als chef in de keuken. Weer een paar tredes hoger op zijn eigen welzijnsladder.

Voor nieuwe vrijwilligers was hij snel een van de hotspot-gezichten met hutspot-dna. Vanuit een safe-house ging hij op een een gegeven moment op zichzelf wonen, had hij een dusdanig niveau bereikt dat de uitkeringsverstrekker het knakenkraantje dicht ging draaien en moest hij aan de slag, betaald aan de slag.

En dat is hij nu. Kijk hem shinen in een stoer hipster-restaurant waar hotspot hutspot goede banden mee heeft: Jack Bean. In korte tijd werd hij daar one-of-the-crew in dit fijne veganistische restaurant op de Weena. Van harte aanbevolen en kijk dan ook eens schuin de keuken in voor die andere hotspot-toppers die hier naartoe zijn doorgestroomd. HH trots dat ons concept werkt, Robert verschijnt steeds op/in (social) media als succesverhaal met een brede grijns en veel uitingen van geluk. Dit verhaal is nog niet af, want we hopen nu dat ‘up’ nog niet helemaal bereikt is en Robert nog veel meer mooie momenten tegemoet gaat in zijn carrière. En als hij zo doorgaat zit dat er dik in, dan wordt zijn biografie zo positief dik, dat die gekreukelde bladzijden uiteindelijk ook niet meer zo opvallen. Hotspot Hutspot was alleen maar het station waar Robert kon overstappen in de juist trein en gelukkig hadden we op dat moment het juiste perron schoongeveegd.

Half Rotterdam stonk nog dagen naar kerrie.

Opgegroeid op de Kaapverdische Eilanden kwam ze, zonder een woord Nederlands in haar pocket op Schiphol aan. Ze was 16 jaar oud. “Hoe oud ben je nu dan?” Vraagt bijna iedereen die dit hoort. “23!” Is haar antwoord dit jaar.
No frikking way! Hoe dan?
Bijna accentloos, oh nee, je hoort bijna meer Rotterdams in haar stem dan Portugees.
Cristiane, 23 dus, niet haar echte naam, heeft zichzelf in het begin van haar Nederlandse jaren onderworpen aan een Nickolodeon-binge-dieet. Tekenfilms, tekenfilms, tekenfilms. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Op papier nog helemaal niet zo sterk, maar verbaal had ze in Rotterdam geboren kunnen zijn.
Haar twee-en-een-half jaar stage bij hotspot hutspot zat er laatst op en tegenwoordig wordt ze ingevlogen om wat maatschappelijke handen extra in onze restaurants te hebben.
Medewerker maatschappelijke zorg, begeleider specifieke doelgroepen, dat is de officiële naam op haar niveau 4-diploma.
“Hoe kan je dan dingen leren in een restaurant?” kan je denken. Zo komt elke MMZ-stagiaire bij ons binnen.
Opdracht 1 is dan meestal: “Begin maar met praten met iedereen om je heen. Medewerkers, gasten, leidinggevende, kinderen.” En vervolgens volgt er dan vaak een gesprek dat hotspot hutspot meer dan koken is. Verder komen met dingen. Mensen verder laten komen met dingen, en dan blijft onze horeca-vloer ineens uitermate geschikt te zijn om mensen stapjes verder te laten komen. De een op het gebied van sociaal netwerk, de volgende met zijn financiën, iemand aansporen om met dat pijntje toch eens naar de dokter te gaan, of gewoon samen eens kijken naar je C.V..
Keihard geslaagd, wat ons betreft. Leidinggevende capaciteiten, confrontatie niet schuwend, nieuwsgierig en besluitvaardig.
Heeft Critiane fouten gemaakt. Jazeker, gelukkig wel en wie niet. Half Rotterdam stonk nog dagen naar kerrie. Heeft ze zelf dingen meegemaakt? Check! Wie niet?
Maar ze heeft een goede basis en wil er doelgericht komen. Het liefst in de muziek, waarvoor ze al af en toe de studio induikt om een nieuwe Beyoncé te worden.
Toen ze een tijd geleden haar niveau 3-praktijkexamen deed in de keuken van hotspot hutspot, had ze bedacht om een andere medewerker te leren een kast in te ruimen. Alle regeltjes uit het handboek volgde ze keurig, maar het was bijna een toneelstukje en saai om te zien. Dik vinkje bij ‘geslaagd’.
Toen de examinator weg was en haar zenuwen verdwenen waren, ging Critiane met verstandelijke beperkte jongeren, die wekelijks 2 uur in het restaurant komen helpen, broodjes bakken. Gunst, waar waren alle documentairemakers? Dit was duizend keer interessanter dan haar examen-opdracht. Zonder voorbereiding paste ze alle technieken en nog meer toe. Als volleerd groepsbegeleider hadden we even later mooie broodjes en belangrijker nog: stralende bakkertjes.
Kijk haar lopen door Rotterdam Zuid met haar I-Love-Amsterdam-trui, hoor haar schateren in de metro om weer het volgende bizarre filmpje dat op facebook voorbij komt. Kijk haar haar sigaret snel buiten zicht steken als iemand een foto maakt. We zouden allemaal een grote zus als Cristiane willen hebben, maar uiteindelijk zien we vooral de momenten dat ze naast iemand zat om een afspraak met de psycholoog te maken, de tijd die ze nam om naar iemands verhaal te luisteren, de kleurplaten die ze wist te vinden als een hele groep tieners zich niet meer op keukenwerk konden concentreren en ze een gezelllig groepje aan tafel maakte, de wegen die ze kende om een baantje voor iemand te vinden en de betrokkenheid bij de tent, om hotspot hutspot elke dag een stukje beter, leuker en mooier te maken.meer lezen ? https://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

“dat soort mensen”

Soms bestaat er het beeld van hotspot hutspot dat we alleen maar met “dat soort mensen” werken. Nou, inderdaad! Wij zijn dat soort mensen, u toch ook. Mensen met een verhaal dat je liever niet in de etalage van je leven had gezet.Laten we eens kort meekijken met Carolien (een jaar of 46), niet haar echte naam, die bij ons op de vloer liep. Lief betrokken, serieus, aardig voor haar collega’s. ZZP-er.
U heeft haar vast weleens gezien in de catalogus van een modebedrijf. Want ze is namelijk fotomodel. Niet zo eentje met tuitlippen of teveel make-up, maar gewoon fotomodel voor kledingfolders bijvoorbeeld. Een heel net beroep, maar volgens haar “af en toe moeilijk uit te leggen” aan mensen. Niet altijd gemakkelijk om je hele week te vullen en hier een fulltime baan aan over te houden. Ze kan er redelijk van rondkomen, maar houdt wel tijd over, want ze wil niet stilzitten. Vrijwilligerswerk is een goede optie dan. Een aantal uur in een leeszaal om mensen te helpen met het juiste boek te kiezen en voor te lezen waar nodig en allerhande klusjes en bij hotspot hutspot in de keuken. Carolien, alleenstaand, lange slanke dame, nog lang niet uitgeleerd en altijd op plannetjes aan het broeden. Zo’n mevrouw waar je de weg aan durft te vragen. Ze zou zich waarschijnlijk in gaan schrijven voor een cursus pottenbakken en heel misschien zou ze hiermee een klein onderneminkje kunnen opzetten.“Ik heb het te druk gekregen,” zei ze ineens. “Kan ik niet 1x in de twee weken blijven komen?” Ze had ook een seniore dame gevonden, waarvoor ze een administratief maatje was geworden. Uiteindelijk werd dit schema ook te druk en moest ze afscheid van ons nemen, “maar bel me alsjeblieft als jullie een keer te weinig mensen hebben, misschien heb ik dan net wel tijd.”Maar ze had geen tijd meer, ze was druk bezig, met vanalles…. ze is nog een keer langs komen fietsen om 2 boeken over filosofie langs te brengen voor een andere vrijwilliger met wie ze uitgebreide gesprekken over het leven voerde en had het naar haar zin. Ze vertelde dat ze fijne herinneringen had aan hotspot hutspot en veel van mensen leerde, gebruiken die andere culturen met zich meebrachten en levensverhalen van mensen die haar aan het denken zetten. Maar ook over het zeilen binnen een horeca-bedrijf en het plezier dat ze had in het bereiden van mooie gerechten.Haar eigen verhaal stond niet op de voorgrond. Een goede luisteraar, een betrokken meedenker, die uitblonk op het moment dat een ingrediënt even niet voorradig was of vanwege allergie vervangen moest worden. “Oh, ik weet wel even wat. Zullen we even een zus en zo-nagerecht maken?” En dan toverde ze met alle gemak een hotspot-waardig alternatief op tafel.En haar echte verhaal? Dat had ze in haar dagelijks functioneren helemaal niet nodig om stappen vooruit te maken.Een nieuwsgierige sterke vrouw, die goed in het plaatje van inclusiviteit en diversiteit past. Zo’n soort mens. meer #kleinrdam lezen? https://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

HUTS

tekst lourens brinkman illustratie gewoonbob


Hotspot Hutspot, daar moet je zijn voor lekker eten, waar echt veel liefde in zit. Zo’n 80 vrijwillige Rotterdamse kokkies, studenten en kinderen zijn wekelijks mooie drie-gangen-menu’s aan het kokkerellen voor een eenvoudige prijs. Gewoon voor mensen zoals jij… 

Als het regent zie ik je, als de zon schijnt zie ik je: Rotterdammer.
Je bent hier geboren of er later bijgekomen, alleen zijn je mouwen niet meer altijd opgestroopt. Ik loop op dinsdagochtend over de Lijnbaan en verbaas me met hoeveel je daar bent. Moet je niet naar je werk?
Rotterdammers zitten niet allemaal op hun werk, want je hebt niet allemaal werk. Je loopt door de stad, zit op een bankje, of slaapt de middag in en streamt wat af met je tablet op de bank. 

“ Thuiszitten, niksdoen, minder leren roken met minimaal weekgeld, proberen toch lekker te koken of een taart te bakken met als één van de weinige vreugdes een lief nichtje. Immuun voor contactoproepen op je telefoon of de deurbel, gewoon niet reageren of opendoen. Altijd met pijn, behalve de drie maanden, dat je die zware pijnstiller achter elkaar mag gebruiken. Slapeloze nachten, dus doorslapend de dag in, raakte Joey vervreemd van de wereld. Ook zijn wereld van dichtbij werd een wereld van ver weg. ” Uit #kleinrdam over Joey. 

Met angst voor de boze buitenwereld, want daar wordt je beoordeeld en je was toch al niet meer zo groos op jezelf, blijf je vaak gewoon binnen.
Opeens die prikkel, waardoor je schoenen weer aangaan. Eindelijk mogen andere mensen ook weer gebruik maken van je vaste bankje in het park. 

Instanties dreigen, je verveelt je, dit kan zo niet langer, pensioen is ook maar saai. 

“ Reza zit voor me en vertelt de verhalen over urenlang lopen, onderduiken, verstoppen in het hoge gras, terwijl je in de verte de Hongaarse politie hoort: ”Ik weet het nog goed, dat was op 15 september.” Twintig kilometer teruggelopen, omdat de doorgang onmogelijk bleek. De opluchting was groot toen de treinreis uit Venetië naar Duitsland uiteindelijk wel bleek te lukken. Bestemming Nederland werd een paar dagen later bereikt, om eerst 9 maanden op verschillende AZC-locaties door te brengen .” Uit #kleinrdam over Reza 

Als je zelf een reden mocht bedenken om bij hotspot hutspot binnen te stappen, dan had je vast iets leuk verzonnen. En ze zijn er echt wel bij hoor, mensen die aangestoken zijn door de atmosfeer, de gezelligheid en het lekkere eten, zonder dat ze eigenlijk een shitload aan rommel in hun rugzak hebben. Maar een aantal amateur-topkoks komt gewoon van heel ver. Uit verslaving, ziekte, schulden, eenzaamheid, armoede, oorlog en dan zit je opeens bij hotspot hutspot aan tafel. 

“ In gedachten zien we Jeffrey nog zitten op zijn intakegesprek. Een tafel verder begon op maandagmiddag een team van kookgekkies te discussiëren over de samenstelling van het nieuwe weekmenu met het ene idee nog idioter en ludieker dan het andere. En Jeffrey zat daar met zijn jas nog aan een potje beleefd te wezen. Wat je wil worden als je later groot bent? Ja, dat wist hij even niet. Je kon hem bijna horen denken: “Wat zijn dit voor een 

mensen, ik ben toch al groot?” Hij antwoordde: “Dat weet ik niet, maar ik vind het wel leuk om te koken.” 

Jeffrey was jaren geleden in de ‘klei’ gaan staan in een dorp op een tiental kilometers bij Rotterdam vandaan. De gloriejaren van de housemuziek, met de Opel Manta over de dijk, kratje bier, een, twee, driehonderd joints, school niet afgemaakt, lelijk uit de testen gekomen en de Wajong ingestuiterd. Zonder daar ooit nog uit te komen. En we gaan hier niet negatief lopen doen over Wajong, wanneer die op de juiste manier wordt ingezet tenminste. Echter, Jeffrey zijn dossier was blijkbaar al dichtgeplakt en weggeschoven met een grote stevige Wajongsticker erop. ” Uit #kleinrdam over Jeffrey 

Dan ben je dus in ene kok bij hotspot hutspot en haal je vlees uit de vriezer dat anders weggegooid zou zijn. De houdbaarheidsdatum op de verpakking is de invriesdatum met dank aan de locale supermarkt. Dan sta je dus met buitenbeentjes te koken. Die avocado kwam drie weken geleden binnen en wat nog lang niet rijp en dus te duur voor de groenteboer. Die komkommers hebben niet meer zo lang. Goed proeven en controleren dus, we werken alleen met kwalitatief goede producten maar er zitten toch wel een hoop goede tussen. Per week 3 recepten die op maandagavond online komen: een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. Waar stort je je op vandaag? Of wil je meer van je eigen creativiteit erin stoppen. Om 5 uur eten we met elkaar, dus ga je toch lekker de personeelsmaaltijd maken. 

“Dat is lang geleden dat ik met anderen aan tafel zat te eten…” zegt zomaar een medewerker. 

15:30u: daar komen vier meisjes en twee jongens het restaurant ingeglibbert.”Mogen we meedoen?” Verschrikt kijken jij en nog een vrijwilliger op. Kinderen kan je toch niet laten koken, straks zijn ze te druk en gaat er wat mis. Maar die locatiemanager weet wel wie die kinderen zijn en welk kunstenaartje aan welke Picasso gekoppeld moet gaan worden. Staat 11-jarige Selma toch maar even mooi het recept te vertalen voor 33-jarige Salim. 

Zat je drie weken geleden nog op je bankje in het park, nu nodig je je parkvrienden uit voor een gratis maaltijd bij hotspot hutspot, want er is al voor ze betaald. 

“ Het kost ons uiteindelijk alleen een pak wc-papier van ons eigen geld, maar verder kunnen we Linda met twee tassen brood, vlees en groente op pad sturen wat voor hotspot hutspot reststromen zijn. Vlees en brood was ingevroren op de uiterste verkoopdatum en groente was niet mooi genoeg voor de commerciële handel. Prima producten, die toch nog een nieuwe kans krijgen. 

Dezelfde avond schuift Linda met haar dochter bij ons aan voor een uitgesteld diner. Linda zegt even later dat haar dochter het eigenlijk niet durft te eten, omdat ze er geen geld voor hebben. We leggen trots uit, dat er gisteren nog gasten waren die voor ze betaald hebben door een uitgesteld diner te doneren. “Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam” uit #kleinrdam over Linda 

17:30u zijn we klaar met eten en gooi je nog snel een bak koffie naar binnen, want de eerste gasten kunnen elk moment komen. In de bediening worden de kaarsjes aangestoken, twee meiden moeten nog even in de tuin rennen en de anderen leren een dansje aan een paar stagiaires. 

“ Ze is eigenlijk altijd thuis, binnen, alleen. Vriendinnetjes is ze meestal na een week kwijt, want op het moment dat ze close met iemand wordt, lijkt ze ze alweer onhandig van zich af te stoten. Moeder schetst een eenzaam beeld van Noëlle en houdt haar hart vast totdat het ook bij Hotspot Hutpot misgaat en we haar niet meer zullen zien. 

Is dat hetzelfde meisje dat die mooie vaasjes met bloemen op tafel had verzorgd, waar vrijwilligers en gasten dol op zijn? Lekker speels en af en toe een beetje ondeugend, maar heel gedreven om te helpen en te leren. Nieuwsgierig, dansend en met humor. 

En we zien het wel en we merken het wel en we tellen ook wel een keer tot 5 of tot 10, omdat ook dit 11-jarige Rotterdammertje na een dag op school weleens haar concentratie verliest en een gemaakte werkafspraak vergeet. Eigenlijk wil ze dan gewoon de ruimte hebben om voor de deur buiten te spelen en door de tuin te vliegen. En die krijgt ze ook. Even opladen en weer doorgaan.” Uit #kleinrdam over Noëlle 

De eerst gasten komen binnen en je begint aan de finishing touch van het voorgerecht, als de gasten straks zitten en hun jas hangt aan de kapstok, ze hebben drinken gekregen, dan moet het voorgerecht eruit. Even later komt de vraag of je gerecht al bijna geserveerd kan worden. “Ja moment, nog even foto maken.” Leg uit aan tafel wat je hebt gemaakt en houdt hierna met een schuin oog de gasten in de gaten hoe ze ervan genieten. Ga maar vragen hoe het smaakt en neem de complimenten maar in ontvangst, the stage is yours. Als het niet lekker was geweest, dan was het waarschijnlijk de keuken niet uitgekomen. 

Toen ik je voor het eerst zag regende je, als ik je nu zie, dan schijnt je zon vaker dan voorheen. 

Stichting Hotspot Hutspot heeft momenteel 2 restaurants in Rotterdam: Lomba en Krootwijk. Volgend jaar breiden we uit naar Schiedam en als de juiste locatie en financiering gevonden wordt naar….
Voor €9,- eet je een drie-gangen-menu, dat alleen bereid mag worden door mensen die er plezier in hebben. Naast 1 betaalde professional werken er alleen vrijwilligers, stagiaires en is er elke dag plaats voor een aantal kinderen vanaf 10 jaar om mee te koken. Nieuwsgierig? Reserveer eenvoudig op www. HotspotHutspot.nl 

Regelmatig worden vrijwilligers doorgeduwd naar betaald werk of een opleiding en komen er weer vrijwilligers- en stageplekken vrij in keuken, bediening, tuin, klusteam, logistiek en facilitair. Goed eten voor iedereen, want als je inclusief probeert te zijn, is iedereen welkom.

lees hier alle kleinrotterdammertjes

kleinrdam: pruillip

Faye is een soort prinsesje, een oosterse prinses uit een feel-good-sprookje. Haar pruillip staat haar goed, haar glimlach staat haar beter.

Faye (36), niet haar echte naam, wil niet in haar eentje verantwoordelijk zijn voor een gerecht bij hotspot hutspot in de keuken. Bij het taakverdelen doen we regelmatig of ze samen met iemand het gerecht gaat maken, maar in de praktijk laat menig collega-vrijwilliger haar snel los, want Faye kan dit gewoon. Ze is alleen een beetje bang om fouten te maken, want ze wil niemand teleurstellen. Faye is dan ook kritisch op het resultaat van een middagje bakken. “Kijk nou, helemaal mislukt, die taart die gister is gemaakt, was veel mooier.” Met Chinese tongval staat Faye haar eigen werk af te kraken. Het verschil met de appel-citroen-merengue-taart van gister zit in de bruine randjes van het merengue-branden met de crème-brulee-brander. Haar randjes zijn donkerder bruin. Iets. Plagerig zegt iemand:”ja, gooi maar weg.” Ze kijkt beteuterd, maar als ze doorheeft dat er een paar Rotterdams grijnzende gezichten om haar heen staan, geeft ze de meest dichtbij zijnde etter een mep op zijn arm en schiet ze ook in de lach. Ze krijgt nu de complimenten en het advies dat ze zich niet zo druk moet maken, want ze heeft een puike taart geleverd.
Winst, want een half jaar geleden maakte iemand een geintje over de manier waarop ze pasta ging koken en toen was ze meteen 2 maanden van de radar. Die grote gemene grappenmakers pasten niet in haar sprookje. Tegenwoordig is ze al stukken weerbaarder.

Beleefd, nederig, complimenteus en steeds minder onzeker. Wekelijks weer op een schattige manier dankbaar dat haar collega’s met de personeelsmaaltijd met haar vegetarische wensen hebben rekening gehouden.

Lang geleden uit China naar Rotterdam gekomen en natuurlijk in de horeca gewerkt, ze heeft de mooiste serveer-skills van iedereen in het restaurant: Als een bij in een bloemenveld laveert ze sierlijk met haar onderarmen vol met borden door het restaurant naar de juiste tafel. Later is ze in een magazijn gaan werken tussen de kleine automaterialen met leuke mensen om haar heen. “Ik mis ze weleens, want ze waren heel aardig, maar ik werd ziek en kwam thuis te zitten.” Er kwam een wending in het feel-good-verhaal. Jaren ziek geweest en iets pijnlijks aan haar been, waardoor regulier werk er niet meer inzat. Met een man met een drukke baan en een zoon die uitvloog, werd het thuiszitten haar uiteindelijk teveel en op advies van een werkconsulent van de gemeente is ze bij hotspot hutspot in de keuken terecht gekomen. “Jullie zijn aardig en lief en ik word blij als ik hier ben.” Van Faye wordt je blij en ze zal niet vaak ruzie met mensen hebben gehad in haar leven. Je zou bijna denken dat haar Nederlandse uitspraak, met overduidelijke Chinese invloeden er nog in, haar nog zouden belemmeren, maar ze begrijpt meer dan je zou vermoeden. Ze wil eigenlijk helemaal niet meer in de horeca werken, ze zou het liefst in een kledingwinkel werken, maar het is nog te vroeg. Na 6 uur op een dag is ze versleten, maar ze is zelf met een een tussenoplossing gekomen. Sinds twee weken is ze in plaats van 1 dag, 2 dagen aan het werk, maar dan een uurtje minder, stelde ze voor met een pruillip. Ze weet ook wel dat je eigenlijk met zijn allen tot het eind moet volhouden.

Vol concentratie, met een veilig gevoel dat ze er niet alleen voorstaat en altijd blij en gul met aardige woorden voor de tiener die met haar mee staat te koken.

De verraste werkconsulent die langskwam zei: ”Ga jij nog maar een tijdje zo door, die kledingwinkel komt nog wel een keer.” Menig sprookjesprinses zou jaloers zijn op het glunderende gezicht dat deze opmerking op haar gezicht veroorzaakte. Voor hotspot hutspot in ieder geval een tijdje feel-good met Faye om ons heen.