Leuk Noord Hollands dorp. Welstandsfamilie, horeca-opleiding en uiteindelijk tussen de sommeliers-top van Nederland. Dan ben je heel goed met wijn en weet je als geen ander welke wijn bij welk gerecht lekker is. Daar kun je dus prijzen mee winnen als je een specialist bent.
In die kring verkeerde Robert (27), niet zijn echte naam, een tijdje. Totdat hij zich verloor in de schaduwzijden van donkere hoeken achter in de keuken, waar de kleur snijplank niet meer uitmaakte voor het energiemiddel dat daarop in lijntjes lag om hard aan te ruiken. Lange dagen, doorgaan, korte nachten, doorgaan, oppeppen, oppeppen. Robert stond op grote hoogte en kon dus door de verkeerde verleiding en een nare verslaving hard vallen. Geen bord voor zijn kop, maar een muur om hem heen, waardoor anderen hem ook niet vingen. Als je een hele tijd valt, dan is de landing harder.
Problemen met relaties, geld, huisvesting, gezondheid. Maar als je door kan met je werk en er altijd wel een lijntje te halen valt, dan is de landing van de val nog niet gekomen.
De grootste klap kwam toen Robert, inmiddels wel naar een kliniek toe gekletst, brieven begon te krijgen. “Ik wilde wel geholpen worden, maar nog niet echt loslaten de manier waarop ik leefde” Tot die brief van een van zijn beste vrienden de landing inzette. Zonder landingsgestel brak Kevin toen. Hij kreeg woorden van verdriet te lezen, van iemand missen die naast je leeft, maar zichzelf niet meer is. Hoe Robert hem bedrogen had en ga maar door met voorstellen hoe je iemand pijn kan doen, die anders toch eigenlijk niet meer met je om wil gaan.
Als veel vaker komen vrijwilligers bij hotspot hutspot van ver. Robert dus ook, zo blijkt uit bovenstaande. Via een organisatie die Robert opving toen hij de kliniek uitkwam, kwam Robert als vrijwilliger bij hotspot hutspot terecht. Een Noord Hollandse jongen die eindelijk weer aan pure gezonde producten kon gaan ruiken.
The only way is up, is je richting als je vanuit het dal komt.
Bij hotspot hutspot kreeg zijn rode kuif weer glans en kwam er uiteindelijk een hipsterbaard bij. Begonnen als vrijwilliger met een theedoek, een snijplank en een mes, merkte iedereen wel, dat Robert meer betrokkenheid in zich had, dan alleen het uitvoeren van instructies als hulpkok. Leidinggeven was een hele tijd nog spannend, maar voorzichtig pakte hij af en toe een dienst op als chef in de keuken. Weer een paar tredes hoger op zijn eigen welzijnsladder.
Voor nieuwe vrijwilligers was hij snel een van de hotspot-gezichten met hutspot-dna. Vanuit een safe-house ging hij op een een gegeven moment op zichzelf wonen, had hij een dusdanig niveau bereikt dat de uitkeringsverstrekker het knakenkraantje dicht ging draaien en moest hij aan de slag, betaald aan de slag.
En dat is hij nu. Kijk hem shinen in een stoer hipster-restaurant waar hotspot hutspot goede banden mee heeft: Jack Bean. In korte tijd werd hij daar one-of-the-crew in dit fijne veganistische restaurant op de Weena. Van harte aanbevolen en kijk dan ook eens schuin de keuken in voor die andere hotspot-toppers die hier naartoe zijn doorgestroomd. HH trots dat ons concept werkt, Robert verschijnt steeds op/in (social) media als succesverhaal met een brede grijns en veel uitingen van geluk. Dit verhaal is nog niet af, want we hopen nu dat ‘up’ nog niet helemaal bereikt is en Robert nog veel meer mooie momenten tegemoet gaat in zijn carrière. En als hij zo doorgaat zit dat er dik in, dan wordt zijn biografie zo positief dik, dat die gekreukelde bladzijden uiteindelijk ook niet meer zo opvallen. Hotspot Hutspot was alleen maar het station waar Robert kon overstappen in de juist trein en gelukkig hadden we op dat moment het juiste perron schoongeveegd.