Een Rotterdams eethuis waar tieners gezamenlijk driegangendiners bereiden (hotspot) en buurtbewoners het voor acht euro op komen eten (hutspot). De wortels liggen vlak voor de crisis, toen woningbouwcorporatie Havensteder moestuintjes was gestart in achterstandswijken onder het mom ‘van grond tot mond’: wie weet wat hij eet, eet gezonder. Projectleider Bob Richters koppelde een en ander aan elkaar en bedacht toen om ‘restaurantje gaan spelen’ met de tieners uit de wijk. Zo leren ze over gezond eten en koken. Wie zin heeft, kan zich enkele dagen per week om half vier melden op een van de drie locaties (Lombardijen, Heijplaat en Crooswijk). En wie geen zin heeft komt niet, want ‘het moet gewoon leuk zijn, zegt Richters. Daar krijg je gemotiveerde leerlingen van. Bij ons komt iedereen voor z’n plezier meedoen, en maakt het niet uit hoe de knolselderij is gesneden. Er zijn ook acht reïntegratiejongeren aan de slag.

Iedereen, van eenzame oudere tot minimamoeder. Richters: We hebben biologisch vlees, duurzame vis, eigen groentetuinen en we verwerken veel groentenoverschot van de veiling. Daardoor trekken we ook de doelgroep moeders-met-bakfietsen-die-biologische-melkdrinken aan. Je wil niet alleen arme mensen met een arm netwerk aantrekken, dan zit je alleen maar magen te vullen. Hier leert een rot-Marokkaantje een oma uit de wijk kennen. Die zwaaien straks naar elkaar. Laatst had ik hier iemand zonder vaste verblijfplaats, die raakte in gesprek met een meneer die in antikraakpandjes zit en hem wel wilde helpen. In elkaars netwerk waren zij elkaar nooit tegen gekomen. Sowieso zit Hotspot Hutspot goed in de diversiteit: Op onze locatie in Crooswijk draaien vijftien vrijwilligers mee die wekelijks actief zijn, kids niet meegerekend. Drie twintigers, drie dertigers, drie veertigers, drie vijftigers, en acht verschillende culturele herkomsten. Dat is voor mij echt Rotterdam.

De locatie in Lombardijen staat op Iens nummer 1 als het meest gastvrije restaurant in Rotterdam. Het chique Parkheuvel, met twee Michelinsterren, staat op 3. Als een tiener varkenshaas met schorseringen zegt in plaats van schorseneren, is dat natuurlijk ook heel charming, zegt Richters. Alleen hebben we een ontzettend slecht verdienmodel. We zitten tussen tafellaken en servet: geen kleinschalig bewonersinitiatief meer, maar ook geen grote welzijnsspeler met geld op de bank. Daar willen we nou wel eens uitkomen.

 ‘Hier leert een rot-Marokkaantje een oma uit de wijk kennen. Straks zwaaien ze naar elkaar.’