Categorie: Geen categorie

Leuk Noord Hollands dorp. Welstandsfamilie, horeca-opleiding en uiteindelijk tussen de sommeliers-top van Nederland. Dan ben je heel goed met wijn en weet je als geen ander welke wijn bij welk gerecht lekker is. Daar kun je dus prijzen mee winnen als je een specialist bent.

In die kring verkeerde Robert (27), niet zijn echte naam, een tijdje. Totdat hij zich verloor in de schaduwzijden van donkere hoeken achter in de keuken, waar de kleur snijplank niet meer uitmaakte voor het energiemiddel dat daarop in lijntjes lag om hard aan te ruiken. Lange dagen, doorgaan, korte nachten, doorgaan, oppeppen, oppeppen. Robert stond op grote hoogte en kon dus door de verkeerde verleiding en een nare verslaving hard vallen. Geen bord voor zijn kop, maar een muur om hem heen, waardoor anderen hem ook niet vingen. Als je een hele tijd valt, dan is de landing harder.

Problemen met relaties, geld, huisvesting, gezondheid. Maar als je door kan met je werk en er altijd wel een lijntje te halen valt, dan is de landing van de val nog niet gekomen.

De grootste klap kwam toen Robert, inmiddels wel naar een kliniek toe gekletst, brieven begon te krijgen. “Ik wilde wel geholpen worden, maar nog niet echt loslaten de manier waarop ik leefde”  Tot die brief van een van zijn beste vrienden de landing inzette. Zonder landingsgestel brak Kevin toen. Hij kreeg woorden van verdriet te lezen, van iemand missen die naast je leeft, maar zichzelf niet meer is. Hoe Robert hem bedrogen had en ga maar door met voorstellen hoe je iemand pijn kan doen, die anders toch eigenlijk niet meer met je om wil gaan.

Als veel vaker komen vrijwilligers bij hotspot hutspot van ver. Robert dus ook, zo blijkt uit bovenstaande. Via een organisatie die Robert opving toen hij de kliniek uitkwam, kwam Robert als vrijwilliger bij hotspot hutspot terecht. Een Noord Hollandse jongen die eindelijk weer aan pure gezonde producten kon gaan ruiken.

The only way is up, is je richting als je vanuit het dal komt.

Bij hotspot hutspot kreeg zijn rode kuif weer glans en kwam er uiteindelijk een hipsterbaard bij. Begonnen als vrijwilliger met een theedoek, een snijplank en een mes, merkte iedereen wel, dat Robert meer betrokkenheid in zich had, dan alleen het uitvoeren van instructies als hulpkok. Leidinggeven was een hele tijd nog spannend, maar voorzichtig pakte hij af en toe een dienst op als chef in de keuken. Weer een paar tredes hoger op zijn eigen welzijnsladder.

Voor nieuwe vrijwilligers was hij snel een van de hotspot-gezichten met hutspot-dna. Vanuit een safe-house ging hij op een een gegeven moment op zichzelf wonen, had hij een dusdanig niveau bereikt dat de uitkeringsverstrekker het knakenkraantje dicht ging draaien en moest hij aan de slag, betaald aan de slag.

En dat is hij nu. Kijk hem shinen in een stoer hipster-restaurant waar hotspot hutspot goede banden mee heeft: Jack Bean. In korte tijd werd hij daar one-of-the-crew in dit fijne veganistische restaurant op de Weena. Van harte aanbevolen en kijk dan ook eens schuin de keuken in voor die andere hotspot-toppers die hier naartoe zijn doorgestroomd. HH trots dat ons concept werkt, Robert verschijnt steeds op/in (social) media als succesverhaal met een brede grijns en veel uitingen van geluk. Dit verhaal is nog niet af, want we hopen nu dat ‘up’ nog niet helemaal bereikt is en Robert nog veel meer mooie momenten tegemoet gaat in zijn carrière. En als hij zo doorgaat zit dat er dik in, dan wordt zijn biografie zo positief dik, dat die gekreukelde bladzijden uiteindelijk ook niet meer zo opvallen. Hotspot Hutspot was alleen maar het station waar Robert kon overstappen in de juist trein en gelukkig hadden we op dat moment het juiste perron schoongeveegd.

Opgegroeid op de Kaapverdische Eilanden kwam ze, zonder een woord Nederlands in haar pocket op Schiphol aan. Ze was 16 jaar oud. “Hoe oud ben je nu dan?” Vraagt bijna iedereen die dit hoort. “23!” Is haar antwoord dit jaar.
No frikking way! Hoe dan?
Bijna accentloos, oh nee, je hoort bijna meer Rotterdams in haar stem dan Portugees.
Cristiane, 23 dus, niet haar echte naam, heeft zichzelf in het begin van haar Nederlandse jaren onderworpen aan een Nickolodeon-binge-dieet. Tekenfilms, tekenfilms, tekenfilms. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Op papier nog helemaal niet zo sterk, maar verbaal had ze in Rotterdam geboren kunnen zijn.
Haar twee-en-een-half jaar stage bij hotspot hutspot zat er laatst op en tegenwoordig wordt ze ingevlogen om wat maatschappelijke handen extra in onze restaurants te hebben.
Medewerker maatschappelijke zorg, begeleider specifieke doelgroepen, dat is de officiële naam op haar niveau 4-diploma.
“Hoe kan je dan dingen leren in een restaurant?” kan je denken. Zo komt elke MMZ-stagiaire bij ons binnen.
Opdracht 1 is dan meestal: “Begin maar met praten met iedereen om je heen. Medewerkers, gasten, leidinggevende, kinderen.” En vervolgens volgt er dan vaak een gesprek dat hotspot hutspot meer dan koken is. Verder komen met dingen. Mensen verder laten komen met dingen, en dan blijft onze horeca-vloer ineens uitermate geschikt te zijn om mensen stapjes verder te laten komen. De een op het gebied van sociaal netwerk, de volgende met zijn financiën, iemand aansporen om met dat pijntje toch eens naar de dokter te gaan, of gewoon samen eens kijken naar je C.V..
Keihard geslaagd, wat ons betreft. Leidinggevende capaciteiten, confrontatie niet schuwend, nieuwsgierig en besluitvaardig.
Heeft Critiane fouten gemaakt. Jazeker, gelukkig wel en wie niet. Half Rotterdam stonk nog dagen naar kerrie. Heeft ze zelf dingen meegemaakt? Check! Wie niet?
Maar ze heeft een goede basis en wil er doelgericht komen. Het liefst in de muziek, waarvoor ze al af en toe de studio induikt om een nieuwe Beyoncé te worden.
Toen ze een tijd geleden haar niveau 3-praktijkexamen deed in de keuken van hotspot hutspot, had ze bedacht om een andere medewerker te leren een kast in te ruimen. Alle regeltjes uit het handboek volgde ze keurig, maar het was bijna een toneelstukje en saai om te zien. Dik vinkje bij ‘geslaagd’.
Toen de examinator weg was en haar zenuwen verdwenen waren, ging Critiane met verstandelijke beperkte jongeren, die wekelijks 2 uur in het restaurant komen helpen, broodjes bakken. Gunst, waar waren alle documentairemakers? Dit was duizend keer interessanter dan haar examen-opdracht. Zonder voorbereiding paste ze alle technieken en nog meer toe. Als volleerd groepsbegeleider hadden we even later mooie broodjes en belangrijker nog: stralende bakkertjes.
Kijk haar lopen door Rotterdam Zuid met haar I-Love-Amsterdam-trui, hoor haar schateren in de metro om weer het volgende bizarre filmpje dat op facebook voorbij komt. Kijk haar haar sigaret snel buiten zicht steken als iemand een foto maakt. We zouden allemaal een grote zus als Cristiane willen hebben, maar uiteindelijk zien we vooral de momenten dat ze naast iemand zat om een afspraak met de psycholoog te maken, de tijd die ze nam om naar iemands verhaal te luisteren, de kleurplaten die ze wist te vinden als een hele groep tieners zich niet meer op keukenwerk konden concentreren en ze een gezelllig groepje aan tafel maakte, de wegen die ze kende om een baantje voor iemand te vinden en de betrokkenheid bij de tent, om hotspot hutspot elke dag een stukje beter, leuker en mooier te maken.meer lezen ? https://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Soms bestaat er het beeld van hotspot hutspot dat we alleen maar met “dat soort mensen” werken. Nou, inderdaad! Wij zijn dat soort mensen, u toch ook. Mensen met een verhaal dat je liever niet in de etalage van je leven had gezet.Laten we eens kort meekijken met Carolien (een jaar of 46), niet haar echte naam, die bij ons op de vloer liep. Lief betrokken, serieus, aardig voor haar collega’s. ZZP-er.
U heeft haar vast weleens gezien in de catalogus van een modebedrijf. Want ze is namelijk fotomodel. Niet zo eentje met tuitlippen of teveel make-up, maar gewoon fotomodel voor kledingfolders bijvoorbeeld. Een heel net beroep, maar volgens haar “af en toe moeilijk uit te leggen” aan mensen. Niet altijd gemakkelijk om je hele week te vullen en hier een fulltime baan aan over te houden. Ze kan er redelijk van rondkomen, maar houdt wel tijd over, want ze wil niet stilzitten. Vrijwilligerswerk is een goede optie dan. Een aantal uur in een leeszaal om mensen te helpen met het juiste boek te kiezen en voor te lezen waar nodig en allerhande klusjes en bij hotspot hutspot in de keuken. Carolien, alleenstaand, lange slanke dame, nog lang niet uitgeleerd en altijd op plannetjes aan het broeden. Zo’n mevrouw waar je de weg aan durft te vragen. Ze zou zich waarschijnlijk in gaan schrijven voor een cursus pottenbakken en heel misschien zou ze hiermee een klein onderneminkje kunnen opzetten.“Ik heb het te druk gekregen,” zei ze ineens. “Kan ik niet 1x in de twee weken blijven komen?” Ze had ook een seniore dame gevonden, waarvoor ze een administratief maatje was geworden. Uiteindelijk werd dit schema ook te druk en moest ze afscheid van ons nemen, “maar bel me alsjeblieft als jullie een keer te weinig mensen hebben, misschien heb ik dan net wel tijd.”Maar ze had geen tijd meer, ze was druk bezig, met vanalles…. ze is nog een keer langs komen fietsen om 2 boeken over filosofie langs te brengen voor een andere vrijwilliger met wie ze uitgebreide gesprekken over het leven voerde en had het naar haar zin. Ze vertelde dat ze fijne herinneringen had aan hotspot hutspot en veel van mensen leerde, gebruiken die andere culturen met zich meebrachten en levensverhalen van mensen die haar aan het denken zetten. Maar ook over het zeilen binnen een horeca-bedrijf en het plezier dat ze had in het bereiden van mooie gerechten.Haar eigen verhaal stond niet op de voorgrond. Een goede luisteraar, een betrokken meedenker, die uitblonk op het moment dat een ingrediënt even niet voorradig was of vanwege allergie vervangen moest worden. “Oh, ik weet wel even wat. Zullen we even een zus en zo-nagerecht maken?” En dan toverde ze met alle gemak een hotspot-waardig alternatief op tafel.En haar echte verhaal? Dat had ze in haar dagelijks functioneren helemaal niet nodig om stappen vooruit te maken.Een nieuwsgierige sterke vrouw, die goed in het plaatje van inclusiviteit en diversiteit past. Zo’n soort mens. meer #kleinrdam lezen? https://www.hotspothutspot.nl/tag/kleinrdam/

Hotspot Hutspot, daar moet je zijn voor lekker eten, waar echt veel liefde in zit. Zo’n 80 vrijwillige Rotterdamse kokkies, studenten en kinderen zijn wekelijks mooie drie-gangen-menu’s aan het kokkerellen voor een eenvoudige prijs. Gewoon voor mensen zoals jij… 

Als het regent zie ik je, als de zon schijnt zie ik je: Rotterdammer.
Je bent hier geboren of er later bijgekomen, alleen zijn je mouwen niet meer altijd opgestroopt. Ik loop op dinsdagochtend over de Lijnbaan en verbaas me met hoeveel je daar bent. Moet je niet naar je werk?
Rotterdammers zitten niet allemaal op hun werk, want je hebt niet allemaal werk. Je loopt door de stad, zit op een bankje, of slaapt de middag in en streamt wat af met je tablet op de bank. 

“ Thuiszitten, niksdoen, minder leren roken met minimaal weekgeld, proberen toch lekker te koken of een taart te bakken met als één van de weinige vreugdes een lief nichtje. Immuun voor contactoproepen op je telefoon of de deurbel, gewoon niet reageren of opendoen. Altijd met pijn, behalve de drie maanden, dat je die zware pijnstiller achter elkaar mag gebruiken. Slapeloze nachten, dus doorslapend de dag in, raakte Joey vervreemd van de wereld. Ook zijn wereld van dichtbij werd een wereld van ver weg. ” Uit #kleinrdam over Joey. 

Met angst voor de boze buitenwereld, want daar wordt je beoordeeld en je was toch al niet meer zo groos op jezelf, blijf je vaak gewoon binnen.
Opeens die prikkel, waardoor je schoenen weer aangaan. Eindelijk mogen andere mensen ook weer gebruik maken van je vaste bankje in het park. 

Instanties dreigen, je verveelt je, dit kan zo niet langer, pensioen is ook maar saai. 

“ Reza zit voor me en vertelt de verhalen over urenlang lopen, onderduiken, verstoppen in het hoge gras, terwijl je in de verte de Hongaarse politie hoort: ”Ik weet het nog goed, dat was op 15 september.” Twintig kilometer teruggelopen, omdat de doorgang onmogelijk bleek. De opluchting was groot toen de treinreis uit Venetië naar Duitsland uiteindelijk wel bleek te lukken. Bestemming Nederland werd een paar dagen later bereikt, om eerst 9 maanden op verschillende AZC-locaties door te brengen .” Uit #kleinrdam over Reza 

Als je zelf een reden mocht bedenken om bij hotspot hutspot binnen te stappen, dan had je vast iets leuk verzonnen. En ze zijn er echt wel bij hoor, mensen die aangestoken zijn door de atmosfeer, de gezelligheid en het lekkere eten, zonder dat ze eigenlijk een shitload aan rommel in hun rugzak hebben. Maar een aantal amateur-topkoks komt gewoon van heel ver. Uit verslaving, ziekte, schulden, eenzaamheid, armoede, oorlog en dan zit je opeens bij hotspot hutspot aan tafel. 

“ In gedachten zien we Jeffrey nog zitten op zijn intakegesprek. Een tafel verder begon op maandagmiddag een team van kookgekkies te discussiëren over de samenstelling van het nieuwe weekmenu met het ene idee nog idioter en ludieker dan het andere. En Jeffrey zat daar met zijn jas nog aan een potje beleefd te wezen. Wat je wil worden als je later groot bent? Ja, dat wist hij even niet. Je kon hem bijna horen denken: “Wat zijn dit voor een 

mensen, ik ben toch al groot?” Hij antwoordde: “Dat weet ik niet, maar ik vind het wel leuk om te koken.” 

Jeffrey was jaren geleden in de ‘klei’ gaan staan in een dorp op een tiental kilometers bij Rotterdam vandaan. De gloriejaren van de housemuziek, met de Opel Manta over de dijk, kratje bier, een, twee, driehonderd joints, school niet afgemaakt, lelijk uit de testen gekomen en de Wajong ingestuiterd. Zonder daar ooit nog uit te komen. En we gaan hier niet negatief lopen doen over Wajong, wanneer die op de juiste manier wordt ingezet tenminste. Echter, Jeffrey zijn dossier was blijkbaar al dichtgeplakt en weggeschoven met een grote stevige Wajongsticker erop. ” Uit #kleinrdam over Jeffrey 

Dan ben je dus in ene kok bij hotspot hutspot en haal je vlees uit de vriezer dat anders weggegooid zou zijn. De houdbaarheidsdatum op de verpakking is de invriesdatum met dank aan de locale supermarkt. Dan sta je dus met buitenbeentjes te koken. Die avocado kwam drie weken geleden binnen en wat nog lang niet rijp en dus te duur voor de groenteboer. Die komkommers hebben niet meer zo lang. Goed proeven en controleren dus, we werken alleen met kwalitatief goede producten maar er zitten toch wel een hoop goede tussen. Per week 3 recepten die op maandagavond online komen: een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. Waar stort je je op vandaag? Of wil je meer van je eigen creativiteit erin stoppen. Om 5 uur eten we met elkaar, dus ga je toch lekker de personeelsmaaltijd maken. 

“Dat is lang geleden dat ik met anderen aan tafel zat te eten…” zegt zomaar een medewerker. 

15:30u: daar komen vier meisjes en twee jongens het restaurant ingeglibbert.”Mogen we meedoen?” Verschrikt kijken jij en nog een vrijwilliger op. Kinderen kan je toch niet laten koken, straks zijn ze te druk en gaat er wat mis. Maar die locatiemanager weet wel wie die kinderen zijn en welk kunstenaartje aan welke Picasso gekoppeld moet gaan worden. Staat 11-jarige Selma toch maar even mooi het recept te vertalen voor 33-jarige Salim. 

Zat je drie weken geleden nog op je bankje in het park, nu nodig je je parkvrienden uit voor een gratis maaltijd bij hotspot hutspot, want er is al voor ze betaald. 

“ Het kost ons uiteindelijk alleen een pak wc-papier van ons eigen geld, maar verder kunnen we Linda met twee tassen brood, vlees en groente op pad sturen wat voor hotspot hutspot reststromen zijn. Vlees en brood was ingevroren op de uiterste verkoopdatum en groente was niet mooi genoeg voor de commerciële handel. Prima producten, die toch nog een nieuwe kans krijgen. 

Dezelfde avond schuift Linda met haar dochter bij ons aan voor een uitgesteld diner. Linda zegt even later dat haar dochter het eigenlijk niet durft te eten, omdat ze er geen geld voor hebben. We leggen trots uit, dat er gisteren nog gasten waren die voor ze betaald hebben door een uitgesteld diner te doneren. “Als wij weer geld hebben, gaan wij ook zo’n uitgesteld ding kopen hoor mam” uit #kleinrdam over Linda 

17:30u zijn we klaar met eten en gooi je nog snel een bak koffie naar binnen, want de eerste gasten kunnen elk moment komen. In de bediening worden de kaarsjes aangestoken, twee meiden moeten nog even in de tuin rennen en de anderen leren een dansje aan een paar stagiaires. 

“ Ze is eigenlijk altijd thuis, binnen, alleen. Vriendinnetjes is ze meestal na een week kwijt, want op het moment dat ze close met iemand wordt, lijkt ze ze alweer onhandig van zich af te stoten. Moeder schetst een eenzaam beeld van Noëlle en houdt haar hart vast totdat het ook bij Hotspot Hutpot misgaat en we haar niet meer zullen zien. 

Is dat hetzelfde meisje dat die mooie vaasjes met bloemen op tafel had verzorgd, waar vrijwilligers en gasten dol op zijn? Lekker speels en af en toe een beetje ondeugend, maar heel gedreven om te helpen en te leren. Nieuwsgierig, dansend en met humor. 

En we zien het wel en we merken het wel en we tellen ook wel een keer tot 5 of tot 10, omdat ook dit 11-jarige Rotterdammertje na een dag op school weleens haar concentratie verliest en een gemaakte werkafspraak vergeet. Eigenlijk wil ze dan gewoon de ruimte hebben om voor de deur buiten te spelen en door de tuin te vliegen. En die krijgt ze ook. Even opladen en weer doorgaan.” Uit #kleinrdam over Noëlle 

De eerst gasten komen binnen en je begint aan de finishing touch van het voorgerecht, als de gasten straks zitten en hun jas hangt aan de kapstok, ze hebben drinken gekregen, dan moet het voorgerecht eruit. Even later komt de vraag of je gerecht al bijna geserveerd kan worden. “Ja moment, nog even foto maken.” Leg uit aan tafel wat je hebt gemaakt en houdt hierna met een schuin oog de gasten in de gaten hoe ze ervan genieten. Ga maar vragen hoe het smaakt en neem de complimenten maar in ontvangst, the stage is yours. Als het niet lekker was geweest, dan was het waarschijnlijk de keuken niet uitgekomen. 

Toen ik je voor het eerst zag regende je, als ik je nu zie, dan schijnt je zon vaker dan voorheen. 

Stichting Hotspot Hutspot heeft momenteel 2 restaurants in Rotterdam: Lomba en Krootwijk. Volgend jaar breiden we uit naar Schiedam en als de juiste locatie en financiering gevonden wordt naar….
Voor €9,- eet je een drie-gangen-menu, dat alleen bereid mag worden door mensen die er plezier in hebben. Naast 1 betaalde professional werken er alleen vrijwilligers, stagiaires en is er elke dag plaats voor een aantal kinderen vanaf 10 jaar om mee te koken. Nieuwsgierig? Reserveer eenvoudig op www. HotspotHutspot.nl 

Regelmatig worden vrijwilligers doorgeduwd naar betaald werk of een opleiding en komen er weer vrijwilligers- en stageplekken vrij in keuken, bediening, tuin, klusteam, logistiek en facilitair. Goed eten voor iedereen, want als je inclusief probeert te zijn, is iedereen welkom.

lees hier alle kleinrotterdammertjes